مطالعه موردی شیوه‌های تدریس نگارش در مرکز آموزش زبان و معارف اسلامی جامعة المصطفی(ص) العالمیه

Abstract

آموزش «نوشتن» از جمله مهارت‌های مهمی است که می‌توان از آن به عنوان اولین تلاش‌های انسان برای آموزش «زبان» نام برد. مهارت «نوشتن»، در بین مهارت‌های زبانی، یکی از دغدغه‌های جدّی در امر آموزش بوده و نیازمند توجّه به نیازهای مخاطبان در طول تحصیل و بایسته‌های نوشتن است. یکی از مراکز مهم آموزش زبان فارسی، جامعة المصطفی(ص) العالمیه است که زبان‌‌آموزان غیر ایرانی برای کسب معارف اسلامی وارد مرکز می‌شوند و پس از گذراندن زبان فارسی در رشته‌های تخصصی مشغول به تحصیل می‌شوند. از آنجاکه بیشتر زبان‌آموزان، در زمان حضور در جامعة المصطفی فرایند آموزشی را باید به زبان فارسی ادامه دهند، نگارنده در این تحقیق در نظر دارد با مطالعۀ موردی شیوه‌های تدریس نگارش در مرکز آموزش زبان و معارف اسلامی، نقاط قوت و ضعف شیوۀ آموزشی نگارش را در آن مرکز بررسی کند. برای این منظور 30 کلاس آموزش نگارش به غیرفارسی‌زبانان به صورت حضوری و از طریق مصاحبه با اساتید بررسی گردید. شیوۀ تحلیل کلاس‌ها بر اساس رویکرد کانینگورث (1995) است که رویکردی توصیفی بوده و تلاش می‌کند با طرح چند سؤال و پاسخ به آن، جایگاه و روش یک کتاب را از نظر آموزشی مشخص نماید. پس از بررسی داده‌ها با نرم‌افزار spss نتایج تحلیل نشان داد که استادان عموماً به شیوۀ سنّتی و محصول‌محور در کلاس نگارش تدریس می‌کنند، به نیازهای زبان‌آموزان توجّه جدّی نمی‌شود و محتوایی به صورت مکتوب یا استادساخته در کلاس عرضه نمی‌شود. تأکید استادان زبان، بیشتر تصحیح نوشتار و نه آموزش نوشتار است؛ به همین دلیل دستور و دانش زبانی در اولویت آموزش قرار دارد.