مقایسه سبک‌های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک‌فرزند و چندفرزند گروه‌های سنی 12-6 ساله شهر بندرعباس

Abstract

تعداد فرزندان می‌تواند روی خانواده و والدین تأثیرگذار باشد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه سبک‌های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک‌فرزند و چندفرزند گروه‌های سنی 12-6 ساله شهر بندرعباس انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی-مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان سنین 14-6 سال شهر بندرعباس در سال 1395 بودند که در دو گروه مادران تک‌فرزند و چندفرزند قرار گرفتند و 90 نفر (هر گروه 45 نفر) به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفته‌شده، پرسشنامه خوداثرمندی والدینی (PSEQ) و پرسشنامه فرزندپروری آلاباما (APQ) بود. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و نرم‌افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مادران تک‌فرزند و چندفرزند در سبک‌های والدگری تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 p>)؛ اما بین مادران تک‌فرزند و چندفرزند در خوداثرمندی والدینی تفاوت معناداری وجود دارد (29/21 F= و 05/0 p <) و مادران چندفرزند خوداثرمندی بالاتری دارند. با توجه به یافته‌های این پژوهش، به نظر می‌رسد افزایش تعداد فرزندان می‌تواند احساسی از شایستگی در فرایند فرزندپروری به والدین بدهد، اما تعداد فرزندان تأثیری بر سبک‌های والدگری ندارد.