بررسی رابطه بین سکوت سازمانی و تعهد سازمانی، با نقش میانجی رهبری اخلاقی در ناجا

Abstract

زمینه و هدف: سکوت سازمانی، خودداری از هر نوع بیان واقعی در مورد رفتار افراد در سازمان و پدیده‌ای زیان‌آور است که می‌تواند تمام تلاش‌های سازمانی را هدر دهد. پژوهش حاضر، به بررسی رابطه بین سکوت سازمانی و تعهد سازمانی از طریق رهبری اخلاقی پرداخته است. روش‌شناسی: برای سنجش متغیرها، از پرسشنامه 60 سؤالی که مشتمل بر سکوت سازمانی (11 گویه)، آوای سازمانی (12) گویه، تعهد سازمانی (24) گویه و رهبری اخلاقی (13) گویه استفاده شد. پرسشنامه‌ها به‌صورت تصادفی و از طریق سیستم خودکارسازی اداری، در دسترس مدیران و کارکنان رده‌های ستادی و استانی معاونت طرح و برنامه‌وبودجه ناجا که به عنوان جامعه آماری انتخاب شدند، قرار گرفت و تعداد 203 پرسشنامه تکمیل شده به محقق برگردانده شد. برای تحلیل داده‌ها در قالب تحلیل عاملی تأییدی و تحلیل مسیر، از نرم‌افزار لیزرل استفاده شد. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که سکوت سازمانی با رهبری اخلاقی، رابطه معکوس و رهبری اخلاقی با تعهد سازمانی کارکنان ناجا، رابطه معناداری دارد. همچنین نقش میانجی‌گری رهبری اخلاقی، بین سکوت سازمانی و تعهد سازمانی مورد تأیید قرار گرفت. این یافته‌ها بدان معنی است که تأکید بر رهبری اخلاقی و رعایت آن در معاونت طرح و برنامه‌وبودجه ناجا، می‌تواند از کارکردی مثبت برخوردار باشد؛ به‌نحوی‌که به طور معناداری رابطه سکوت سازمانی و تعهد سازمانی را تحت تأثیر قرار دهد. از سویی، رابطه معنادار رهبری اخلاقی با آوای کارکنان و نقش میانجی رهبری اخلاقی بین آوای کارکنان و تعهد سازمانی، تأیید نشد.