رابطۀ بین انگیزش ورزشی و تحلیل‌رفتگی ورزشی در بازیکنان فوتبال حاضر در دوازدهمین المپیاد ورزشی دانشجویان پسر کشور

Abstract

هدف از این تحقیق شناسایی رابطۀ بین انگیزش ورزشی و تحلیل­رفتگی ورزشی در بازیکنان فوتبالحاضر در دوازدهمین المپیاد ورزشی دانشجویان پسر کشور بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی بود. 160 نفر از بازیکنان عضو تیم­های فوتبال دانشگاه­ها دو ابزار این پژوهش را تکمیل کردند: 1. پرسشنامۀ انگیزۀ ورزشی پلتیر و همکاران (SMS-1995) با 24 آیتم و در مقیاس 7 ارزشی لیکرت که شش خرده‌مقیاس متغیر را ارزیابی می­کند؛ 2. پرسشنامۀ تحلیل­رفتگی ورزشی ریدک و اسمیت (ABQ-2001) با 15 سؤال و در مقیاس 5 ارزشی لیکرت، که سه خرده‌مقیاس متغیر را ارزیابی می­کند. برای تحلیل داده­ها از آزمون­های ضریب همبستگی پیرسون، و آزمون رگرسیون چندگانه در سطح معناداری α≤0.05 با استفاده از نرم‌افزار SPSS استفاده شد. یافته‏ها نشان داد که بین مؤلفه­های انگیزش درونی و تحلیل­رفتگی (15/0- = r، 04/0 = P)، تنظیم یکپارچه و تحلیل­رفتگی (16/0- = r، 04/0 = P)، تنظیم همانندسازی­شده و تحلیل­رفتگی (26/0- = r، 01/0 = P) و تنظیم درون­فکنی­شده و تحلیل­رفتگی (28/0- = r، 01/0 = P) رابطۀ معکوس و معنادار و بین بی‌انگیزگی و تحلیل­رفتگی ورزشی (60/0= r، 01/0 = P) رابطۀ مستقیم و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که مجموعه مؤلفه­های انگیزش ورزشی، نزدیک به 35 درصد از واریانس متغیر تحلیل­رفتگی ورزشی را تبیین می‏کنند. براساس نتایج این تحقیق و بر طبق نظریۀ خودمختاری، می­توان تبیین کرد که با ارضای نیازهای روان‌شناختی فرد، انگیزش فرد و بهزیستی روان‌شناختی او به حداکثر می­رسد و احتمال کمتری وجود دارد که فرد دچار تحلیل­رفتگی شود.