تأثیر بکارگیری مدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری شناختی و مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری

Abstract

این مطالعه نیمه تجربی یک سوکور با هدف تاثیر بکارگیری مدل همکارآموزش بالینی بر یادگیری شناختی و مهارت-های بالینی دانشجویان پرستاری در دانشکده پرستاری آبادان در سال 1392 انجام شد. جامعه آماری کلیه ی دانشجویان پرستاری ترم 8 به تعداد 31 نفر بودند که به صورت تخصیص تصادفی به دو گروه مداخله15 نفر و کنترل16 نفر تقسیم شدند. گروه کنترل به روش متداول توسط مربی دانشکده و گروه مداخله با روش همکارآموزش بالینی تحت نظر پرستار بالینی آموزش دیدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ی حیطه یادگیری شناختی بود که در اولین و آخرین روزکارآموزی توسط دانشجویان و چک لیست یادگیری مهارت های بالینی که در آخرین روزکارآموزی توسط مربیان تکمیل گردید. روایی به روش محتوایی با استفاده از نظر 7 نفر از مربیان هیات علمی و دو نفر از پرستاران بخش تالاسمی تعیین شد. پایایی پرسشنامه با روش test-retest و چک لیست با روشinter-reter به مقدار 98 درصد برآورد گردید. یافته ها نشان داد که میانگین نمرات قبل و بعد از آموزش بالینی در حیطه یادگیری شناختی در هر دو گروه با استفاده از آزمون آماری تی تست زوجی معنادار نبود (05/0<p). میانگین مهارت بالینی در گروه مداخله 88/2±23/16 در مقایسه با گروه کنترل89/2±66/13 به طور معناداری افزایش نشان داد(p<0/001). بکارگیری روش همکار بالینی در آموزش دانشجویان پرستاری می تواند منجر به ارتقاء سطح یادگیری شناختی و توسعه مهارت های بالینی شود، لذا استفاده از مدل همکار آموزش بالینی توصیه می شود.