نقش استرس والدینی و ادراک مثبت در پیش بینی رضایت زناشوییِ مادران دارای ‏کودکان با نیازهای ویژه و عادی

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش ادراک مثبت و استرس والدینی در پیش‌بینی رضایت زناشوییِ مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه ‏و عادی انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش دو گروه از مادران ‏با فرزند عادی و دارای ‏کودکان با نیازهای ویژه بودند که تعداد 161 مادر با استفاده از روش نمونه‌گیری غیراحتمالی و از نوع دردسترس انتخاب شدند. ابزارهای ‏سنجش شامل مقیاس استرس والدینی، مقیاس ادراک مثبت و مقیاس رضایت زناشویی کانزاس بود. رابطۀ متغیرها و سهم پیش‌بین آنها با ‏استفاده از تحلیل مدل معادلات ساختاری در محیطAMOS.V24 ‎، و تفاوت بین دو گروه در متغیرهای پژوهش با آزمون ‏t‏ گروه‌های ‏مستقل در محیط ‏‎ SPSS.V24‎تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد بین استرس والدینی با رضایت زناشویی رابطۀ منفی معنادار و بین ‏ادراک مثبت با رضایت زناشویی رابطۀ مثبت معناداری وجود داشته، ادراک مثبت از قدرت پیش‌بینی‌کنندگی خوبی برای رضایت ‏زناشویی برخوردارست. نتایج همچنین نشان داد بین دو گروه از مادران شرکت‌کننده، در ادراک مثبت و استرس والدینی‎ ‎تفاوت معناداری ‏وجود دارد. برخورداری از ادراک مثبت نسبت به خود و توانایی‌های خود، می‌تواند نقش موثری در کاهش استرس‌های مربوط به وظایف ‏فرزندپروری و افزایش رضایت از زندگی زناشویی به ویژه در مادران دارای کودکان با نیازهای ویژه ایفا کند.‏