نگاهی به ترکیبات ساده‌ وصفی و اضافی در زبان‌های فارسی و چینی (رویکردی آموزشی)

Abstract

ترکیبات وصفی یکی از ابزار‌های زبانی مهم برای ابراز احساسات و برقراری ارتباط هستد اما در اکثر زبان‌ها نحوۀ استفاده و ساختار دستور زبانی آن یکسان نیست. با یک بررسی در مورد نحوۀ کاربرد ترکیبات وصفی و اضافی در دو زبان فارسی و چینی متوجه خواهیم شد که ساختار ترکیب‌های وصفی و اضافی با هم تفاوت‌های بارزی دارند و دستور زبان و ویژگی‌های بیان مفاهیم در این دو زبان کاملا متفاوت می‌باشد. تحقیق حاضرضمن معرفی انواع ترکیبات وصفی و اضافی در دو زبان و با استفاده از روش توصیفی و تطبیقی به کاوش در مورد تفاوت‌های ترتیب و ساختار ترکیب‌های وصفی و اضافی در این دو زبان پرداخته است. بررسی‌ها نشان می‌دهد در زبان فارسی ترکیب وصفی «موصوف + صفت» می‌باشد در صورتی که در زبان چینی «صفت+ موصوف» ترکیب وصفی را می‌سازد. بررسی‌های مبتنی بر تجربۀ تدریس به زبان‌آموزان چینی نشان می‌دهد که گرچه آنها ساختار ترکیبات وصفی دوتایی را متوجه می‌شوند، اما در مواجهه با ترکیبات وصفی و اضافی طولانی به دلیل تفاوت دستور زبانی با ابهام روبرو هستند و اکثراً اشتباه به کار می‌برند. چینی‌آموزان فارسی زبان نیز در هنگام استفاده از ترکیبات وصفی و اضافی از دستور زبان فارسی برای ساخت ترکیبات وصفی و اضافی چینی استفاده نموده و در انتقال معانی دچار مشکل می‌شوند. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که توضیح و تأکید بر تفاوت‌های دستوری دو زبان و زیر هم نوشتن کلمات هر دو زبان و نیز تکرار و تمرین و ارائه مثال‌های مختلف از ترکیبات کوتاه تا بلند در حین تدریس توسط مدرس‌های زبان باعث تسلط زبان‌آموز درساخت این ترکیبات می‌شوند.