بررسی تطبیقی واژة «گاو» در زبان‌های چینی و فارسی از نظر معناشناسی و کاربردشناسی‌

Abstract

زبان اهمیت بسزایی در انتقال فرهنگ و واژگان دارد؛ همچنین زبان به عنوان یکی از مهم‌ترین عناصر، نقش اساسی و فعالی در حفظ و انتقال میراث تاریخی و فرهنگی یک ملت دارد. این مقاله مبتنی بر تجربه‌گرایی و عقل‌گرایی دوگرایش متضاد در معناشناسی و با استفاده از روش تطبیقی و توصیفی، واژه «گاو» را به عنوان موضوع تحقیق خود قرار داده است و با کاوش در چهارده فرهنگ لغت به مقایسه نظام معنایی «گاو» در زبان‌های فارسی و چینی به شباهت‌ها و تفاوت‌های این واژه از جنبه‌های کاربردشناسی و معناشناسی (کنایه، استعاره) در ادبیات دو زبان می‌پردازد. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که کلمه «گاو» در فارسی بار معنایی منفی و تحقیرآمیزی دارد و بیشتر برای استعاره در مورد افراد احمق، ناآگاه از آداب معاشرت و ترسو به کار می‌رود؛ درحالی که در زبان چینی، واژه گاو استعاره‌ای از افراد قدرتمند، سخت‌کوش، لجباز لاف‌زن و خودخواه است. گاو در زبان چینی باستان نماد مقام و منزلت و در فارسی باستان نماد باروری می‌باشد؛ زیرا گاو از مفیدترین حیوان‌ها به شمار.