بررسی معانی و شواهد واژۀ «کنیسه» در متون فارسی و عربی

Abstract

«کَنیسه» به جز معنای مشهور آن یعنی «عبادتگاه یهودیان»، در دوره­ای از تاریخ یا در بعضی از گویش‌های محلّی در معنای «سایه­بان» نیز به کار رفته است: هم سایه­بانی که چون محملْ مسافران را از گزند باران و آفتاب یا دید دیگران نگاه دارد و هم سایه­بانی که بر بلندی یا بر پیشانی بنایی بسازند. «کنیسه» در معانی اخیر در متون فارسی و عربی شواهد محدودی دارد و گویی چون کلمه‌ای محلّی یا ناحیه‌ای بوده است، اهل لغت کمتر به آن پرداخته‌اند. ندرت کاربرد کنیسه در این معنا در متون گذشته باعث شده است که برای مصحّحان غریب و ناشناخته باشد و زمینۀ خطاخوانی را فراهم کند. در مقالۀ حاضر، با ذکر شواهدی از متون ادبی و دینی و فرهنگ‌های لغت، دربارۀ معنای «کنیسه» سخن گفته‌ایم و به نمونه­هایی از سهوهای محقّقان، مترجمان و مصحّحانِ متون فارسی و عربی از علّامه محمّد قزوینی تا شاکر لُعَیبی در خوانش و یا دریافت معنی این واژه اشاره کرده‌ایم.