واکاوی جنبه‌های بلاغت حال مؤکِّد معنای عامل در ترجمه‌های فارسی قرآن کریم با کاربست تئوری هم‌ارزی نایدا (مطالعه موردی: ترجمه‌های فولادوند، خرمشاهی، حداد عادل)

Abstract

به دلیل برخورداری قرآن کریم از سبکی بی‌نظیر و ظرفیت بلاغی و بیانی بالا، ترجمة آن همواره با چالش‌های فراوانی رو-به‌رو بوده است. حال مؤکد از مهم‌ترین پدیده‌های زبانی است که در اسلوب‌های گوناگون و بسامدی گسترده‌ در قرآن به کار رفته است. با توجه به اینکه هدف از کاربرد این الگوی زبانی، رعایت بلاغت در جلب توجه و تمرکز بیشتر مخاطب نسبت به یک مفهوم خاص است؛ واکاوی جنبه‌های بلاغی آن، رهیافتی نوین را در ترجمة آیات ارائه می‌دهد.<br /> پژوهش حاضر می‌کوشد با روش توصیفی – تحلیلی، به واکاوی و ارزیابی جنبه‌های بلاغت حال مؤکِّد معنای عامل در سه ترجمه‌ فارسی قرآن کریم بر اساس نظریة هم‌ارزی نایدا بپردازد تا از این رهگذر، به ارائة راهکارهایی بپردازد که در عین رعایت سلامت ترجمه، بلاغت موجود در پیام الهی نیز در برابرنهادهای معنایی خود لحاظ شود. <br /> یافته‌ها حاکی از آن است که ترجمة فولادوند به دلیل اشاره به نکات تفسیری و تببین آن‌ها، بیشترین سطح هم‌ارزی پویا را در انتقال پیام داراست. ترجمة حداد عادل نیز با رعایت سبک ادبی قرآن و بازتاب جلوه‌های بلاغی، به سطح مطلوبی از تعادل پویا دست یافته، اما ترجمه خرمشاهی به علت تمرکز و تأکید بر تحت اللفظی بودن، با هم‌ارزی صوری مطابقت دقیق‌تری دارد.