اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر خودتنظیمی و رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار

Abstract

هدف: اهمال‌کاری نوعی نقص خودتنظیمی است که می‌تواند مشکلات سلامتی عمده‌ای برای افراد ایجاد کند. شواهد پژوهشی نشان می‌دهد که در افراد اهمال‌کار، خودکارآمدی پایینی دیده می‌شود. لذا هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودکارآمدی بر خودتنظیمی و رفتارهای سلامت دانشجویان بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون – پس‌آزمون بود. 36 دانشجوی اهمال‌کار با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و با استفاده از مقیاس اهمال‌کاری تحصیلی، غربالگری و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش و در نهایت داده‌های 20 نفر تحلیل شد. دو گروه در ابتدا و انتهای پژوهش به پرسشنامه خودتنظیمی و پرسشنامه سبک زندگی ارتقاءدهنده سلامت پاسخ دادند. گروه آزمایش طی 8 جلسه، هر هفته یک جلسه، تحت آموزش خودکارآمدی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان‌داد که آموزش خودکارآمدی بر افزایش خودتنظیمی اثر معناداری نداشت (05/0P). همچنین نتایج حاصل نشان‌داد که آموزش خودکارآمدی بر افزایش رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار اثر داشت. از میان انواع رفتارهای سلامت، آموزش خودکارآمدی بر افزایش مسئولیت‌پذیری در برابر سلامت و مدیریت استرس اثربخش بود (05/0>P). نتیجه‌گیری: به ‌نظر می‌رسد با استفاده از آموزش خودکارآمدی بتوان بر شروع فرایند خودتنظیمی و اجری برنامه‌ها و همچنین بر ارتقای رفتارهای سلامت دانشجویان اهمال‌کار تأثیر گذاشت.