رابطه بین خودتنظیمی با میزان یادگیری واقعی دانش‌آموزان دختر سال سوم دوره دوم متوسطه

Abstract

هدف: هدف پژوهش بررسی رابطه بین خودتنظیمی با میزان یادگیری واقعی دانش‌آموزان دختر سال سوم دوره دوم متوسطه بود روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری عبارت از کلیه دانش‌آموزان دختر سال سوم دوره دوم متوسطه ناحیه دو شهر همدان در سال تحصیلی 96-95 بود؛ که تعداد کل آن‌ها 1151 نفر بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و با استفاده از جدول برآورد حجم نمونه کرجسی و مورگان تعداد 285 نفراز دانش‌آموزان به‌عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. تعداد 12 پرسشنامه پس از پیگیری‌های مکرر عودت داده نشد لذا حجم نمونه واقعی 273 نفر بود. ابزار اندازه‌گیری عبارت بود از پرسشنامه استاندارد سنجش خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت (1990) و پرسشنامه سنجش میزان یادگیری واقعی که بر اساس نظریه ریوز (2006) ساخته شده است. پایایی این ابزارها در پژوهش‌های مختلفی موردسنجش قرار گرفته است. در این پژوهش پایایی ابزارها با استفاده از روش آلفای کرونباخ به ترتیب 89/. و 83/. محاسبه گردید. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از شاخص‌های آمار توصیفی شامل فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار و آزمون‌های آماری بررسی نرمال بودن توزیع داده‌ها کالموگروف- اسمیرونف وآزمون تی تک گروهی و ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری Spss مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که میزان خودتنظیمی و یادگیری واقعی دانش‌آموزان بالاتر از متوسط است و بین ابعاد خودتنظیمی و میزان یادگیری واقعی رابطه و جود دارد و ابعاد سه‌گانه خودتنظیمی قادر به پیش‌بینی یادگیری واقعی هستند و حدود 32 درصد از واریانس یادگیری واقعی به‌وسیله این ابعاد قابل توجیه است. نتیجه‌گیری: یادگیری واقعی منجر به یادگیری عمیق، پایدار، معنادار و لذت‌بخش می‌شود و تابع عوامل و شرایط مختلف است و یکی از مهم‌ترین این عوامل پرورش مهارت‌های خودتنظیمی در دانش‌آموزان است.