تأثیر روش تدریس بایبی در میزان یادگیری و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

Abstract

هدف: هدف پژوهش بررسی تأثیر روش تدریس بایبی در میزان یادگیری و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان بوده است. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با طرح پیش­آزمون – پس­آزمون دو گروهی بود. جامعه­ی آماری این پژوهش شامل کلیه دانش­آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهرستان کبودرآهنگ بودند که در سال تحصیلی 93-92 مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه این پژوهش 28 نفر بود که با روش نمونه­گیری خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب شد و به­طور تصادفی در دو گروه آزمایش (14 نفر) و کنترل (14 نفر) جایگزین شد. ابزار مورداستفاده در این پژوهش آزمون محقق ساخته میزان یادگیری و پرسشنامه انگیزش پیشرفت تحصیلی هرمنس بود. برای تعیین روایی آزمون محقق ساخته یادگیری از نظر متخصصان استفاده شد که روایی صوری آزمون مورد تأیید قرار گرفت و جهت تعیین پایایی آزمون از روش کودر و ریچاردسون استفاده‌شده است که پایایی این آزمون با این روش 79/0 به دست آمد. برای تعیین روایی پرسشنامه انگیزش پیشرفت تحصیلی از ضریب همبستگی بین سؤالات استفاده‌شده است که روایی همسانی درونی که برای سؤالات گزارش‌شده به ترتیب سؤالات پرسشنامه در دامنه‌ای از 57/0 تا 3/0 می‌باشد، پایایی محاسبه‌شده برای این پرسشنامه نیز با دو روش آلفای کرانباخ و بازآزمایی به ترتیب 84/0 و 82/0 به‌دست‌آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از تحلیل کوواریانس استفاده‌شده است. یافته­ها: یافته­های این پژوهش نشان داد که میزان یادگیری و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش­آموزانی که با استفاده از روش تدریس بایبی آموزش‌دیده بودند بیشتر از گروه سخنرانی بود. نتیجه­گیری: پژوهش حاضر نشان می‌دهد که روش تدریس بایبی می‌تواند میزان یادگیری و انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان را بهبود بخشد.