ارزیابی انعطاف‌پذیری اجزای زنجیره تأمین کاشی و سرامیک ایران با رویکرد معادلات ساختاری

Abstract

موفقیت یک شرکت بستگی به توانایی آن در یکپارچگی و هماهنگی، در شبکه پیچیده­ای از ارتباطات تجاری در میان اجزای زنجیره تأمین دارد. در این فضای رقابتی شدید، کلید مزیت رقابتی پایدار در ارائه خدمات و هماهنگی در انجام فعالیت­ها با کیفیت بالا است که در نهایت منجر به رضایتمندی مشتری نهایی خواهد شد. هدف از این تحقیق ارائه مدلی برای ارزیابی انعطاف­پذیری بین اجزای مختلف زنجیره تأمین (تأمین­کننده، تولیدکننده، توزیع­کننده و مشتری) است. روش­شناسی تحقیق مبتنی بر مطالعه جامع مبانی نظری و شناسایی و گروه‌بندی شاخص­ها با استفاده از تحلیل عاملی است. همچنین، ارائه مدل مبتنی بر مهم­ترین عوامل ایجاد انعطاف­پذیری در زنجیره تأمین هدف اصلی می­باشد. این عوامل در سه گروه در نظر گرفته شدند: بین تأمین­کننده و تولیدکننده، بین تولیدکننده و توزیع­کننده، بین توزیع‌کننده و مشتری؛ و تأثیرات بین همه عوامل از تأمین کننده به سمت مشتری ترسیم شد. نتایج نظر سنجی از خبرگان منتخب در صنعت کاشی و سرامیک ایران، نشان داد که تمامی روابط پیشنهادی قابل قبول بوده و مدل مورد تایید می­باشد. بنابراین، توجه به تمامی این عوامل بر انعطاف­پذیرتر نمودن زنجیره تأمین کاشی و سرامیک ایران مؤثر است. همچنین اثرات این عوامل بر روی هم نشان داد که توجه به علت­ها می­تواند افزایش انعطاف­پذیری را تسهیل کند.