رابطه بین توکل و اعتماد به خدا، با اضطراب وجودی در میان مدرسان دانشگاه

Abstract

زمینه و هدف: تحقیق حاضر بین‌رشته‌ای است؛ از یک‌سو مربوط به زمینه روان‌شناسی و مذهب و از سوی دیگر در زمینه فلسفه و انسان‌شناسی فلسفی (آنتروپولوژی) انجام شده‌است. پژوهش حاضر، به بررسی رابطه معنادار بین توکل و اعتماد به خدا، با اضطراب وجودی در میان مدرسان دانشگاه آزاد اسلامی پرداخته است. روش‌شناسی: این تحقیق از نوع همبستگی است. بدین منظور، 234 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب، به روش نمونه‌گیری طبقه‌ای انتخاب شدند و تمامی شرکت‌کنندگان با دو آزمون (اضطراب وجودی) و (راه‌یابی در حوادث و رخدادهای زندگی) مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد، بین توکل و اعتماد به خدا و اضطراب وجودی مدرسان رابطه منفی و معنادار وجود دارد و اگر مؤلفه اقدام در توکل و اعتماد به خدا افزایش یابد، پیش‌بینی می‌شود که اضطراب وجودی (0.346 - انحراف استاندارد) کاهش یابد و اگر مؤلفه اسناد در توکل به خدا افزایش یابد، پیش‌بینی می‌شود که اضطراب وجودی (0.181 انحراف استاندارد) افزایش خواهد یافت. هم‌چنین با افزایش سن و افزایش سابقه تدریس، اضطراب وجودی کاهش پیدا می‌کند؛ بنابراین به نظر می‌رسد که توکل و اعتماد به خدا در میان مدرسان همه گروه‌های آموزشی، یک عامل کلیدی در کاهش اضطراب وجودی است.