راهبردهای دانش‌آفرینی سازمانی
چکیده
قلمرو رقابتی سازمان‌ها در سال‌های اخیر از لحاظ پویایی و بالندگی در سطح بالایی قرار داشته است. برای بقا در چنین شرایط جدید و متغیری، استمرار و پایداری در مزیت رقابتی، از طریق توسعة ظرفیت‌های فردی و سازمانی، ضرورت یافته است. از این رو، برخی از متفکران و صاحب‌نظران معاصر اظهار می‌کنند که دانشْ منبع عمدة کسب مزیت رقابتی پایدار محسوب می‌شود و سازمان‌ها، به منظور دستیابی به چنین مزیتی، می‌توانند به خلق دانش به مثابه فرصتی جدید توجه کنند. در جامعة دانشی، سازمان‌ها به تقویت پایدار توانمندی‌های اصلی و به‌روزکردن پایگاه دانشی خود، به منظور روبه‌رو شدن با چالش‌های محیطی، نیاز پیدا کرده‌اند. به این منظور، درک مفهوم دانش‌آفرینی و به صحنة عمل آوردن فنون آن، یکی از مباحث حساس در رشتة مدیریت شده است. ایجاد دانش جدید، اکتساب دانش، استفاده از این دانش در تصمیم‌گیری و کاربرد آن شواهدی بر اهمیت و ضرورت این امر در سازمان‌های امروزی است. در این مقاله، با استفاده از الگوی حلزونیِ آفرینش دانشِ نوناکو، الگویی جدید از راهبردهای دانش‌آفرینی سازمانی در قالب الگوی (کاوشی، کارآفرینی سازمانی، ترکیبی و بهره‌برداری) عرضه شده است. در این الگو تغییر و تبدیل دانش با استفاده از مفهوم دو نوع دانش عمومی و خصوصی و در سطح سازمانی صورت می‌گیرد.
کلید واژگان
راهبردهای دانشآفرینیدانش خصوصی و عمومی
دانش آشکار و پنهان
شماره نشریه
41تاریخ نشر
2012-06-211391-04-01
