شناسایی نیازهای آموزشی دانشجویان بر اساس سرمایه اجتماعی و نقش آن در ادراک آنان از جوّ آموزشی با تاکید بر برنامه ریزی آموزشی

Abstract

هدف کلی از انجام پژوهش حاضر، ارزیابی درونی نیازهای آموزشی دانشجویان بر اساس سرمایه اجتماعی و نقش آن در ادراک آنان از جوّ آموزشی: مطالعه موردی: دانشگاه شیراز بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه­ی دانشجویان دانشگاه شیراز بود که با استفاده از روش نمونه­گیری خوشه­ای پس از انتخاب دانشکده­های علوم­تربیتی و روانشناسی و فنی و مهندسی به عنوان نمونه­ی پژوهش، کلیه­ی دانشجویان کارشناسی دانشکده­های مذکور به پرسشنامه­ها پاسخ کامل دادند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه­ی سرمایه­ی اجتماعی (ترک زاده و محترم، 1391) و ادراک دانشجویان از جوّ آموزشی (راف و همکاران، 1997) بود که بعد از محاسبه روایی و پایایی توزیع و گردآوری شد. داده­های به­دست آمده با استفاده از روش‌های آماری تی تست تک نمونه­ای، همبستگی پیرسون و مدل معادله ساختاری با استفاده از رگرسیون چندمتغیره مورد تحلیل قرار­گرفت. یافته­های پژوهش نشان داد، از نظر دانشجویان میانگین سرمایه­ی اجتماعی و مطلوبیت جوّ آموزشی و هر یک از ابعاد آنها از میانگین معیار (Q₃) کمتر می­باشد؛ ادراک دانشجویان از جوّ آموزشی از طریق سرمایه­ی اجتماعی پیش­بینی می­شود (01/0≥ P و 58/0 = β). بدین ترتیب که رابطه­ی مثبت و معناداری بین ادراک دانشجویان از سرمایه­ی اجتماعی و جوّ آموزشی وجود دارد