تعیین آستانة بی‌هوازی از راه کنترل شاخص درصد SPO2 و تغییرات پارامترهای گازی در مردان فعال

Abstract

هدف از پژوهش حاضر،‌ تعیین آستانة بی‌هوازی به وسیلة کنترل تغییرات شاخص درصد SPO2 (درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن) و مقایسة سه روش متداول در برآورد آستانه بی‌هوازی به وسیلة پارامترهای گازی بود. 15 مرد فعال، داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در سه جلسة‌ مجزا با حداقل فاصلة‌ زمانی 48 ساعت سه آزمون فزاینده را انجام دادند. آستانة بی‌هوازی در آزمون تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی با روش‌های درصد SPO2، کنترل معادل تهویه‌ای اکسیژن، RER و V-Slope و در آزمون مرجع براساس تجمع لاکتات خون تعیین شد. در خلال انجام آزمون‌ها، گازهای تنفسی به طور نفس به نفس، ضربان قلب هر پنج ثانیه یک بار به طور دستی, مقدار لاکتات خون هر سه دقیقه یک بار و درصد SPO2 هر ده ثانیه یک بار اندازه‌گیری شد. همبستگی بین متغیرهای معادل با آستانة (ضربان قلب و سرعت دویدن) برآورد شده به وسیلة روش‌های SPO2%، کنترل معادل تهویه‌ای اکسیژن، RER و V-Slope با آزمون مرجع به وسیلة ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و برای تعیین توانایی پیش‌بینی از آنالیز رگرسیون استفاده شد. تعیین اختلاف بین متغیرها نیز به وسیلة آزمون t زوجی انجام گرفت. همبستگی معنی‌دار بین آستانة RER و آستانه لاکتات (1/0 P< ، 784/0 = R)، آستانة VE/Vo2 و آستانة لاکتات (1/0P<،‌731/0 = R)، آستانةV-slope و آستانة لاکتات (05/0P< و 59/0 = R), آستانة SPO2% و آستانة لاکتات (5/0 P<،‌61 = R)، به دست آمد. بررسی ها نشان داد که می‌توان از تغییرات شاخص SPO2% برای تعیین آستانة بی‌هوازی استفاده کرد. همچنین برآورد آستانة بی‌هوازی براساس نسبت تبادل تنفسی بیشترین همسبتگی با برآورد آستانه براساس لاکتات خون را دارد . در این پژوهش بهترین روش در برآورد آستانة بی‌هوازی استفاده از پارامترهای گازی است.