اثر خانواده درمانگری سیستمی معنوی بر رضایت زناشویی و کنش‌وری خانواده (الگوی مهر و قدرت)

Abstract

امروزه بیش از پیش کانون خانواده مورد توجه محافل علمی قرار گرفته است. هدف این پژوهش، طراحی الگوی مداخلات خانواده‌درمانگری با نگرش سیستمی است که با نظام بومی و اسلامی هماهنگ‌تر باشد. برای این منظور، منابع مذهبی، نرم افزارهای اسلامی و متون علمی و پژوهشی روانشناسی در حوزه خانواده با موضوع خانواده، زن و مرد مرور شد. آزمون‌های رضایت زناشویی و مقیاس عملکرد کلی خانواده (ابزار سنجش خانواده FAD) بر روی 40 خانواده پس از مصاحبه تشخیصی انجام شد و به طور میانگین 10 جلسه (یک و نیم ساعته) خانواده درمانگری سیستمی معنوی با محوریت فعال‌سازی نقش مبتنی بر نیاز جنسیتی (مهرورزی مردان و قدرت دهی زنان) اجرا گردید. یافته های نشان داد که میانگین رضایت زناشویی به طور معناداری نسبت به ابتدای درمان افزایش داشت والگوی نقش ها چه در ساختار و چه در کنش وری تغییر و عملکرد خانواده به طور معناداری بهبود یافت. داده های ناشی از مشاهده بالینی و خود‌نظارت گری اعضای خانواده نشان داد کنش وری تعامل مثبت بین اعضای خانواده به دنبال تصریح نقش ها افزایش داشته است. الگوی خانواده درمانگری سیستمی معنوی با توجه به تعیین نقش زن و مرد براساس چارچوب‌های معنوی- مذهبی طراحی شد و این الگو بر اساس نظریات و یافته های تجربی روانشناسی خانواده قابل تأیید است و تجربه آن در مشاوره با خانواده های مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره بیانگر افزایش معنادار رضایت زناشویی و حل مشکلات مربوط به عملکرد خانواده است. بنابراین می توان از الگوی خانواده درمانگری سیستمی معنوی برای حل و پیشگیری از مشکلات خانواده استفاده کرد.