مطالعه تطبیقی سنن هنری ایران کهن (ساسانی) و نگاره‌های سرلوح شاهنامه قوام‌الدین حسن741ه.ق

Abstract

درمواجهه با تسلط فرهنگی و سیاسی مغول­ها در سده 7 و 8 ه.ق، شیراز و مکتب هنری آن از تیررس حملات مغول­ها در امان بود. حاکمان اینجو که خود ادیب و ادب­پرور بودند به منظور مقابله با استیلای فرهنگی مغول­ها، سنت­های فرهنگی و هنری ایران کهن و مواریث نهفته در این تمدن عظیم را بار دیگر احیا کردند. ماحصل این رویکرد، در آثار این دوره به‌ویژه "شاهنامه قوام­الدین حسن"، 741 ه.ق تجلی یافته است. در این مقاله سعی شده تا با بررسی نگاره­های سرلوح این شاهنامه و مقایسه آن­ها با سنت‌های هنری ایران باستان -دوره ساسانی-، به میزان تاثیراتی که این دو نگاره از بخشی از اصول و شیوه­های رایج در هنر دوره ساسانی پذیرفته اند، دست یافت. پژوهش انجام شده و تطبیق و مقایسه بین این دو سازه هنری، وجوه اشتراک زیادی را به لحاظ موضوعی و ساختاری به دست می­دهد که در مقایسه با وجوه افتراق آن­ها بسی چشمگیرتر می­باشد. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و شیوه جمع­آوری مطالب نیز کتابخانه­ای می­باشد.