مفاهیم و عملکردهای حالت صرفی "رایی accusative" در زبان پارسی باستان

Abstract

پارسی باستان و اوستایی دو زبان خواهر از مجموعه زبان های ایرانی باستان اند که آثاری از آن ها به دست ما رسیده است. ویژگی برجستهء این زبان ها تصریفی بودن آن هاست، بدین معنی که نقش دستوری آن دسته از اجزای زبان که تحت مقولهء "نام " طبقه بندی می شوند، از طریق حالت های هشتگانهء صرفی تعیین می شود. حالت های صرفی هر یک دارای مفاهیم و عملکردهای متنوعی اند که بدون آگاهی از آنان، دری زبان امکان پذیر نخواهد بود. واژه های صرف شده علاوه بر این که در اکثر موارد خود می توانند به طور مستقل به نقش دستوری شان در جمله اشاره کنند، گاهی با حروف اضافه نیز همراه می شوند. موضوع این مقاله بررسی حالت "رایی، یکی از مهمترین و پربسامدترین حالت های صرفی در زبان پارسی باستان است.