استعاره

Abstract

استعاره2<br />از جهات مختلفى در مباحث فلسفى معاصر مطرح مى شود. صرف نظر از اهمیت آشکار آن در<br />شعر, بلاغت و زیبایى شناسى, در حوزه هایى مانند فلسفه ذهن (همچون مسئله شأن<br />استعارى مفاهیم ذهنى متعارف), فلسفه علم (نظیر مقایسه استعاره ها و مدل هاى<br />تبیینى), در معرفت شناسى (همانند استدلال قیاسى) و در پژوهش هاى شناختى (مانند<br />نظریه مفهوم سازى) نیز مطرح مى شود. این مقاله با آگاهى از این که نمى توان<br />موضوعاتِ این حوزه هاى مختلف را کاملاً جدا از یک دیگر بررسى کرد, به موضوعاتى<br />توجه و بر آنها تأکید مى کند که استعاره براى فلسفه زبان پیش مى کشد. استعاره نه<br />فقط به خاطر خودش, به عنوان یک پدیده زبانیِ3 درخور تحلیل و تفسیر, بلکه به سبب<br />پرتو تازه اى که بر زبان غیر مجازی4 [یعنى] حوزه زبان حقیقی5 که دل مشغولى عادى<br />فیلسوف زبان است, مى افکند, موضوعى براى فلسفه زبان است. یک دلیل ضعیف براى این دل<br />مشغولى, این فرض است که زبانِ صرفاً حقیقى, چیزى است که در مقایسه با استعاره و<br />مانند آن که با اشعار یا معمّاها در نسبتاً نادر بودن و شأن فرعى داشتن, مشترک<br />اند, بیشترِ کار برد زبان6 مبتنى بر آن است. این دلیل, دلیل قوى اى نیست, نه تنها<br />به سبب این که صرف فراوانى, علامت مناسبى براى اعتبار نظرى نیست, بلکه هم چنین به<br />این سبب که حتى صادق بودن این فرض, قابل تردید است. در سال هاى اخیر, نویسندگان با<br />علایق بسیار متفاوت, خاطرنشان ساخته اند که انواعِ مختلف زبان مجازی7 نه تنها<br />موضوع اصلیِ عمومى ترین گفتار8, بلکه خصوصى ترین گفتار نیز هستند, هم چنان که<br />فهرست مختصرى از انحاى علاقه9 که به استعاره مى انجامند, حاکى از این مطلب اند. یک<br />دلیل قوى تر براى توجه و تأکید فیلسوف به موضوع زبان حقیقى, این نظر است که زبان<br />حقیقى در مجموع جاى گاه نظرى ممتازى در فهم زبان دارد, زیرا خود درک زبان مجازى از<br />جهات مشخصى به فهم حقیقى کلماتِ10 به کار رفته بستگى دارد. این نظر, دست کم ادعایى<br />قابل دفاع است و اگر این نظر درست باشد, در آن صورت, ما مى توانیم انتظار فهم زبان<br />مجازى بر اساس نظریه اى در باب معنایِ حقیقی11 داشته باشیم که با تبیین شیوه هایى<br />پیوند دارد که زبان مجازى به آن شیوه ها به معناى حقیقى, هم وابسته و هم ازآن دور<br />است.<br /><br /><br /><br />