تحلیل اسماى خاص از دیدگاه جان استوارت میل و میرزا مهدى اصفهانى

Abstract

یکى از مباحث مهم که امروزه در فلسفه زبان مطرح است, مبحث ماهیت نام ها و اسامى است. براى فیلسوفان زبان این پرسش مهم است که اسماى خاص و نیز اسماى جنس چگونه دلالت خویش را به انجام مى رسانند؟ در پاسخ به این پرسش محققان چندین نظریه ارائه کرده اند.1<br />اما این بحث هم چنان زنده و جالب است و مى توان به طور جدّى آن را در آثار جدیدتر نیز پى گرفت. از آن جا که این بحث در آثار جان استوارت میل (J.تS.تMill) ریشه دارد و او نیز به دیدگاه خاصى, با عنوان نظریه مصداقیِ معنا در باب دلالت اسماى خاص باور دارد, محققان همواره در آغاز این بحث به نظریه میل اشاره کرده, آن را نقد مى کنند و سپس دیدگاه خود را مطرح مى سازند. اما از آن جا که طرح نظریه میل تنها جنبه تاریخى و حاشیه اى دارد, چندان به درستى و دقّت انجام نمى پذیرد. ازاین رو, به نظر مى آید بازخوانى, گزارش و تحلیل نظریه میل در این زمینه به دور از درستى و نادرستى آن مناسب باشد.<br />با توجه به این که نظریه میل در برخى از تنسیق هایش با دیدگاه یکى از محققان اسلامى, یعنى میرزا مهدى اصفهانى شباهت بسیار دارد, در این مقاله, ضمن گزارش و تحلیل نظریه میرزا مهدى اصفهانى, دیدگاه او را با نظریه جان استوارت میل مقایسه و تطبیق کرده ایم.