ارزیابی تناسب اراضی و پتانسیل تولید تابشی- حرارتی چغندرقند به روش فائو در اراضی دانشکده کشاورزی لرستان و مقایسه آن با دشت سیلاخور

Abstract

این تحقیق در اراضی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان بین طول شرقی و عرض شمالی انجام گرفت. براساس اطلاعات نزدیک‌ترین ایستگاه هواشناسی سینوپتیک، منطقه مورد مطالعه، جزء اقلیم نیمه خشک می‌باشد. میانگین حداکثر درجه حرارت روزانه منطقه در تیرماه برابر با 5/29 و میانگین حداقل درجه حرارت روزانه در دی‌ماه 5/5 درجه سانتی‌گراد ثبت شده است. متوسط بارندگی منطقه 509 میلی‌متر در سال است. چهار نیمرخ شاهد از تعداد 30 نیمرخ حفر شده انتخاب گردید. خاک‌ها در دو ردۀ اینسپتی سول و انتی سول قرار گرفتند و در مجموع چهار فامیل و 12 واحد اراضی خاک تشخیص داده شد. هدف از این تحقیق مقایسه ارزیابی کیفی تناسب اراضی و پتانسیل تولید تابشی– حرارتی به روش فائو در دو منطقه خرم‌آباد و دشت سیلاخور بود. نتایج نشان داد که پتانسیل تولید چغندرقند در خرم‌آباد برابر با 67590 کیلوگرم در هکتار و کلاس‌های تناسب اراضی به روش پارامتریک S₂ و S₃ می‌باشد. در صورتی که در دشت سیلاخور کلاس تناسب اراضی S₂، S₃ و N_s به‌دست آمد. محدودیت‌های اصلی خاک در خرم‌آباد شامل کربنات کلسیم، پستی و بلندی و سنگریزه است، در صورتی که در دشت سیلاخور زهکشی، پستی و بلندی، بافت خاک، سنگریزه، واکنش خاک و درصد سدیم تبادلی می‌باشند. بنابراین عملکرد کشاورزان می‌تواند با رفع محدودیت‌های قابل اصلاح خاک و ارتقاء مدیریت افزایش یابد. در این روش به جای نمونه برداری از کلیه پروفیلها از نیمرخ های انتخابی نمونه گیری کردند، لذا هزینه‌های آزمایش‌های شیمیایی، فیزیکی و مینرالوژیکی نمونه‌های خاک در این روش کمتر است.