تاثیر خودتعیین‌گری، سازگاری تحصیلی، و مثبت‌اندیشی بر عملکرد تحصیلی با میانجیگری اهداف پیشرفت

Abstract

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر خودتعیین­گری، سازگاری تحصیلی، و مثبت­اندیشی با نقش میانجی اهداف پیشرفت بر عملکرد تحصیلی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع تحلیل مسیر بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش­آموزان دوره دوم دبیرستان مدارس تیزهوشان شهر کرمان بود. از بین آن­ها 748 دانش­آموز (410 پسر و 338 دختر) با روش نمونه­گیری خوشه­ای چند­مرحله­ای و درون هر خوشه به روش نمونه­گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای گرد­آوری داده­ها مقیاس نیازهای بنیادی روانی لا گاردیا، ریان، کوچمن، و دسی، سیاهه سازگاری تحصیلی برای دانش­آموزان دبیرستانی سینها و سینف، پرسشنامه افکار خودآیند – مثبت ینگرام و ویسنیکی، مقیاس اهداف پیشرفت میدلتن و میگلی، و پرسشنامه عملکرد تحصیلی درتاج مورد استفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده با استفاده از تحلیل مسیر نشان می­دهد که با توجه به شاخص­­های نیکویی برازش، مدل تدوین شده از برازش مطلوبی برخوردار است. خودتعیین­گری، سازگاری تحصیلی و مثبت­اندیشی اثر مستقیم و معناداری بر عملکرد تحصیلی دارند. هم­چنین در زمینه اثرات غیرمستقیم، مثبت­اندیشی بیشترین اثر غیرمستقیم بر عملکرد­تحصیلی را دارد. با توجه به این نتایج که نشان می­دهد مهم­ترین عامل تأثیرگذار بر عملکرد تحصیلی مثبت­اندیشی است، اهمیت شیوه تفکر و نگرش و تأثیر آن بر تمام زمینه­های زندگی از جمله تحصیل، نقش انجام پژوهش­های بیشتری برای بررسی و ارزیابی مثبت­اندیشی را برجسته­تر می­کند.