رابطه خودکارآمدی معلمان با کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان

Abstract

هدف این پژوهش بررسی رابطه خودکارآمدی معلمان با کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان پسر پایه‌ پنجم ابتدایی شهرستان تربت حیدریه است. این تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری کلیه معلمان (42 نفر) و دانش‌آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی (1297 نفر) بودند. کل گروه معلمان (به روش سرشماری) و 295 دانش‌آموز با توجه به جدول مورگان و از طریق روش نمونه‌گیری تصادفی ساده (از هر کلاس 7 نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. از ابزارهای اندازه‌گیری پرسشنامه خودکارآمدی شان- مورن (2002)، کیفیت زندگی دانش‌آموزان در مدرسه اندرسون و بروک (2000)، انگیزه پیشرفت هرمنس (1997) و نمرات دروس علوم تجربی، ریاضی و فارسی استفاده شد. جهت تحلیل داده‌ها ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت زندگی در مدرسه و پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (05/0 >P). بین خودکارآمدی معلمان با انگیزه پیشرفت دانش‌آموزان رابطه وجود ندارد (05/0< P). بین انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دروس فارسی، علوم تجربی و ریاضی رابطه منفی معناداری وجود دارد (05/0 >P). بین کیفیت زندگی در مدرسه و پیشرفت تحصیلی دروس فارسی، علوم تجربی و ریاضی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (05/0 >P). بین انگیزه پیشرفت با کیفیت زندگی، رضایت کلی، رابطه با معلم، همبستگی اجتماعی، موفقیت و ماجرا و فرصت رابطه‌ معناداری وجود ندارد (05/0p>)، اما بین انگیزه پیشرفت با عاطفه منفی، رابطه منفی معناداری وجود دارد (05/0>p). خودکارآمدی معلمان قادر است 013/0 تغییرات کیفیت زندگی در مدرسه و 037/0 تغییرات پیشرفت تحصیلی دانش‌آموزان را تبیین کند.