طراحی و رتبه‌بندی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح

Abstract

<strong>زمینه و هدف: </strong>با تبلور دوره خردورزی، استعدادها به عنوان نوعی سرمایه دانشی در جهت کسب مزیت رقابتی و توسعه روزافزون سازمان‌ها محسوب می‌شوند و مدیران منابع انسانی همواره در پی شناسایی دقیق استعدادهای برتر داخلی یا خارجی بوده­اند. بر این اساس، این پژوهش به ارائه الگوی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح می‌پردازد.<br /> <strong>روش‌شناسی:</strong> تحقیق حاضر از نظر هدف، مطالعه‌ای اکتشافی- توصیفی و با رویکردی توسعه‌ای-کاربردی است که در آن از راهبرد پژوهش آمیخته استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش شامل نخبگان علمی و مدیران ارشد مراکز نخبگانی نیروهای مسلح است. نمونه آماری شامل 22 نفر به روش قضاوتی هدفمند انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها به دو روش کتابخانه‌ای و میدانی (مصاحبه نیمه‌ساختاریافته با خبرگان و پرسشنامه خبره­مبنا) انجام شد. برای تحلیل داده‌ها در مرحله کیفی از طریق کدگذاری داده‌ها و در مرحله کمی، از رویکرد تصمیم‌گیری چندمعیاره با روش تئوری اعداد خاکستری استفاده شد.<br /> <strong>یافته‌ها: </strong>نتایج بخش کیفی، به طراحی الگوی شیوه‌های استعدادیابی در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح منتهی شد. یافته­های بخش کمی نشان داد که در بین روش­های استعدادیابی فعالانه، روش جستجوگرانه با ضریب مطلوبیت (947/0) و در بین روش­های استعدادیابی منفعلانه، روش خوداظهارانه با ضریب (891/0) دارای بالاترین اولویت برای مراکز نخبگانی نیروهای مسلح بودند.<br /> <strong>نتیجه‌گیری: </strong>استفاده از روش‌های استعدادیابی پژوهش حاضر موجب حفظ و نگهداشت و توسعه اثربخش نخبگان در مراکز نخبگانی نیروهای مسلح می‌شود.