تبیین نوروفیلمولوژی به مثابه روشی در مطالعات سینمایی

Abstract

با گسترش دامنه‌ی علوم اعم از علوم تجربی، علوم انسانی و هنر، مرزهای مشخص میان حوزه های مطالعاتی مختلف کم رنگ شده و نیاز به استفاده از گستره های متفاوت شناختی برای کامل کردن مطالعات در هر رشته ای از علوم فزونی گرفته است. آنچه مرزهای مشخص میان علوم را پدید می‌آورد، تفاوت در روش‌شناسی است. به عبارت دیگر، هر یک از علوم با زاویه ای خاص جهان را مورد کنکاش قرار می‌ دهند. امروزه استفاده از مطالعات بینارشته ای برای تحلیل موضوعات از زوایای مختلف کاربرد فراوانی یافته است. تحقیقات با حوزه‌ی مشترک میان علم و هنر را می‌ توان یکی از مصادیق مؤثر مطالعات میان رشته ای قلمداد نمود. نوروفیلمولوژی از جمله به روزترین رویکردها در مطالعات بینارشته‌ای محسوب می‌شود؛ که میان علوم اعصاب شناختی، فلسفه‌ی ذهن و سینما به مثابه هفتمین هنر ارتباط برقرار نموده و امکان درک وسیع تر از هنر را میسر کرده است. از این رو، وجه مجهول مقاله حاضر در ارتباط با چگونگی استفاده از این رویکرد در مطالعات سینمایی تعریف می‌شود. در پیوستگی با این پرسش، هدف اصلی این مقاله، تبیین رویکرد نوروفیلمولوژی به عنوان رویکرد و روشی برای تحقیقات سینمایی است. نتیجه‌ی مقاله، مطالعه‌ی مخاطب را به مثابه پدیده ای بدنمند پیشنهاد می‌دهد که در ارتباط با پرده‌ی سینما درک می‌شود.