مصورسازی ویکتوریایی نمایشنامه‌های شکسپیر در ویراست‌های گراوور چوب، 60-1840

Abstract

از زمان تولد نسخه‌های مصور نمایشنامه‌های شکسپیر در قرن هجدهم و رشد بی‌سابقه آن‌ها در قرن نوزدهم، هنرمندان با افزودن روایتِ مکان‌مندِ بصری در کنار متن نمایشنامه‌ها‌، حداکثر ظرفیت زیبایی‌شناختی متن را آشکار می‌ساختند. به عبارت دیگر، عمیق‌تر کردن نگاه خوانندگان به داستان و ایجاد واکنش احساسی در سایه تصاویری که از شخصیت‌های نمایشنامه چهره‌ای دقیق‌تر به دست می‌داد از مهم‌ترین قدرت تصویرسازی نمایشنامه‌هاست. لذا بررسی اهمیت زیبایی‌شناختی این نسخه‌ها امری ضروری در حوزه مطالعات تصویرسازی آثار شکسپیر به شمار می‌رود. بنابراین، هدف اصلی نگارش این مقاله نشان دادن اهمیت زیبایی‌شناختی تصویرگری کتاب در نسخه‌های ویکتوریایی آثار شکسپیر و پاسخ به این پرسش است که «استفاده از تکنیک گراوور چوب در مصورسازی آثار شکسپیر چگونه درک هرمنوتیکی از نمایشنامه‌ها را افزایش داد؟». لازم به ذکر است که این تحقیق کتابخانه‌ای، کیفی و توصیفی-تحلیلی است و بازنمایی بصری صحنه‌های منتخب دو نسخه از مهم‌ترین نسخه‌های این دوران که از تکنینک گراوور چوب بهره برده و بین سال‌های 1840 تا 1860 (سال‌های اوج استفاده از این تکنیک) منتشر شده‌اند را بررسی می‌کند. نسخه‌های ذکر شده به ترتیب نسخه بری کورنوال و نسخه هووارد استونتون هستند. بینش انتقادی این پژوهش نیز از اصول نظری گاتهولد لسینگ در مورد هنرهای مکان‌مند و زمان‌مند به دست آمده است تا این نتیجه حاصل شود که تکنیک گراوور چوب برای خلق هنر مکان‌مند می‌تواند افزایش جلوه زیبایی‌شناختی متن و تولد دوباره شکسپیر را به روش‌های متفاوتی مانند تعدد تصاویر، استفاده از وینیئت، و قرارگیری تصاویر در کنار متن که هنری زمان‌مند است، میسر سازد.