پساپدیدارشناسی دُن آیدی در تبدیل نقاشی به فناوری دیجیتال

Abstract

تاریخ تحول تمدن بشری نشان می‌دهد که همزیستی هنر و فناوری در هر زمانی وجود داشته است. هنر دیجیتال، هنری است برآمده از میان تاریخ هنر و تکنولوژی که همراه با پیشرفت فزاینده فناوری مرزهای پیشین خود را دگرگون کرد. زبان نقاشی در حال حاضر دچار تحولات فراوانی شده که ماهیت و بیان آن در قالبی جدید ارائه می‌شود و شاهد یک تغییر پارادایم اساسی هستیم. در نگرش پساپدیدارشناختی دن آیدی بر اهمیت شناخت فناوری در زندگی انسان تأکید دارد و روابط انسان با فناوری را در چهار نسبت تجسد، هرمنوتیک، غیریت و زمینه بسط می‎دهد و نحوه شکل‌گیری آن‌ها توسط فناوری را برجسته می‌کند. پژوهش حاضر با استفاده از رویکرد پساپدیدارشناسی و نگرشی بینارشته‌ای به دنبال ایجاد پیوند میان فلسفه و هنر نقاشی می‌باشد و برای دستیابی به این هدف از روش تحقیق توسعه‌ای جهت فهم تأثیر فناوری‌های دیجیتال بر هنر نقاشی بهره گرفته شده است. در این چارچوب، نسبت تجسد با هنر سایبورگ هم‌راستا شد، جایی که مرزهای میان بدن و فناوری در هم شکست. نسبت هرمنوتیک با هنر فراکتال پیوند یافت، که در آن جهان از رهگذر نشانه‌ها و کدنویسی‌های دیجیتال تفسیر شد و معنایی نو آفرید. نسبت غیریت گفت‌وگویی پویا میان انسان و ماشین را رقم زد و در فناوری‌هایی چون هوش مصنوعی، مواجهه انسان با دیگری را آشکار ساخت؛ و در نهایت، نسبت زمینه با واقعیت مجازی هم‌خوانی یافت که جهانی موازی خلق کرد و در آن ادراک و تخیل در هم ‌آمیختند.