روش‌های تقویت هماهنگی بین ‌سازمانی در مدیریت راهبردی بحران‌های طبیعی

Abstract

هماهنگی بین ‌سازمانی از دغدغه‌های اساسی مدیریت بحران در بسیاری از کشورها است که فقدان آن در مدیریت بحران‌های طبیعی، عوارضی از قبیل افزایش تلفات، جراحات و هزینه‌های مالی را به دنبال دارد. این پژوهش، به‌منظور بیان روش‌های تقویت هماهنگی بین‌ سازمانی در مدیریت راهبردی بحران‌های طبیعی، از طریق تئوریزه نمودن و چارچوب‌بندی عوامل مؤثر بر این نوع از هماهنگی و سنجش میزان تأثیر هر عامل در قالب مدل مفهومی صورت گرفته است. تحقیق از نوع کاربردی و توسعه‌ای است و اطلاعات آن براساس مطالعات کتابخانه‌ای (اسنادی) و اطلاعات ناشی از مصاحبه با خبرگان(با روش دلفی) و استفاده از نظرات 100 نفر از صاحب‌نظران دارای تجربه عملی در این حوزه (با استفاده از نرم‌افزارهای spss) سامان یافته است و در نهایت با استفاده از مدل معادلات ساختاری (با استفاده از نرم‌افزار Amos)عوامل مؤثر بر هماهنگی بین‌ سازمانی و نوع رابطه بین آن‌ها احصا شده که مدل مفهومی مذکور با درصد بالایی مورد تأیید واقع شد. براساس نتایج حاصله از مدل ارائه‎شده و نوع رابطه بین عوامل آن، شش روش تقویت هماهنگی بین ‌سازمانی در مدیریت راهبردی بحران‌های طبیعی حاصل گردید.