واکاوی ایقاع نبر و تنغیم در جزء 30 قرآن کریم

Abstract

ساختار زبان قرآن کریم، یک ساختار موسیقایی است که با بهره­گیری از بهترین و جذاب­ترین روش­ها به انتقال پیام و محتوای دینی پرداخته است. این جنبة اعجازی قرآن به دو ایقاع بیرونی و درونی تقسیم می­شود و دارای چنان بافت شگفت­انگیزی است که در هر دوره­ای بی‌نظیر می­نماید. جستار حاضر درصدد است تا با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی به دو نوع از انواع ایقاع بیرونی (نبر و تنغیم) که کارکرد فونیمی دارند، بپردازد تا جایگاهشان را در تلاوت قرآن کریم و ارتباطشان را با محتوای دینی آیات نشان دهد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که استعمال درست نبر و تنغیم در قرآن کریم، از یک‌سو سبب موسیقایی شدن آیات می‌شود و از سویی دیگر مخاطب را در درک صحیحِ محتوا و معانی آیات یاری می­کند.