اثربخشی مصاحبۀ انگیزشی بر خودناتوان‌سازی تحصیلی دانش‏آموزان پسر دوره متوسطه دوم

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مصاحبۀ انگیزشی بر کاهش خودناتوان‏سازی‏ تحصیلی دانش‏آموزان پسر دوره متوسطه دوم ‏شهر بوکان انجام گرفت. روش پژوهش، آزمایشی از نوع پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پسر دوره متوسطه دوم شهر بوکان به تعداد تقریباً 4150 نفر در سال تحصیلی 93-1392 بود که 52 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی (26 نفر) و گواه (26 نفر) جایگزین شدند. متغیر مستقل، بسته­ی آموزش مصاحبۀ انگیزشی بر اساس الگوی فیلدز (2006) بود که در مدت 5 جلسه 90 دقیقه‌ای به گروه آزمایشی آموزش داده شد در حالی‌که گروه گواه در این مدت، برنامه عادی خود را دنبال می‌کرد. ابزار مورد استفاده در پژوهش، پرسشنامه خودناتوان‌سازی تحصیلی میدگلی و همکاران (2000) بود. برای تجزیه و تحلیل داده‌های پژوهش از آزمون‌ تحلیل کوواریانس یک‌متغیره (آنکوا) استفاده گردید. یافته‌های حاصل از تحلیل‏کوواریانس اثربخشی مصاحبه انگیزشی را بر کاهش خودناتوان‌سازی تحصیلی نشان داد (01/0>p). بر اساس نتایج این مطالعه مصاحبۀ انگیزشی موجب کاهش خودناتوان‌سازی تحصیلی در دانش‌آموزان می‌شود.