ارزیابی خطر فلزات سنگین Cu, Zn, Ni برای سلامت انسان ناشی از مصرف عضله ماهی سیاه‌کولی(Linnaeus, 1754) Vimba vimba persa و ماهی سفید(kamansky, 1901) Rutilus frisii kutum در تالاب انزلی، دریای خزر

Abstract

فلزات سنگین به‌عنوان یکی از گروه های اصلی آلاینده‌های محیط آبی، در اثر فعالیت‌های طبیعی و انسانی به محیط آبی راه می‌یابند. این فلزات ممکن است در بدن موجودات آبزی، ازجمله ماهی تجمع یابند و خطر بالقوه برای سلامتی اکوسیستم و موجودات زنده و به‌خصوص برای انسان محسوب گردند. در مطالعه حاضر میزان فلزات سنگین مس، روی و نیکل در بافت عضله‌ی ماهی سفید (<em>Rutilus</em><em> </em><em>frisii</em> <em>Kutum</em>) و ماهی سیاه‌کولی (<em>Vimba vimba persa)</em> صید شده از سواحل بندر انزلی به‌وسیله‌ی دستگاه طیف‌سنجی جذب اتمی تعیین گردید. میانگین غلظت فلزات سنگین مس، روی و نیکل در بافت عضله ماهی سفید به ترتیب 26/1±47/7، 49/1±96/18، 23/0±68/2 و سیاه‌کولی به ترتیب 26/2±41/10، 82/6±01/32 و30/0±50/2 میکروگرم برگرم وزن خشک بود. غلظت فلزات سنگین در بافت عضله کمتر از غلظت مجاز استانداردهای بین‌المللی بود، به‌جز فلز نیکل که از استانداردهای سازمان بهداشت جهانی (WHO) و <strong>سازمان غذا و داروی آمریکا</strong> (FDA) بیشتر بود. میزان پتانسیل خطر و شاخص خطر برای هر دو گروه سنی بزرگسال و کودکان کمتر از 1 به ‌دست‌ آمد؛ بنابراین خطر چندانی برای مصرف‌کنندگان وجود ندارد. با توجه به اهمیت کیفیت ماهی مصرفی برای ساکنین مناطق شمالی ایران، جهت کنترل میزان آلاینده‌ها در آبزیان و جوامع مصرف‌کننده، باید آلاینده‌های منطقه، به‌خصوص فلزات سنگین به‌طور مستمر ارزیابی و پایش گردد.