تبیین دوام ازدواج منجر به طلاق در ایران

Abstract

کاهش دوام ازدواج منجر به طلاق یکی از مسائل اجتماعی امروز جامعه‌ی ایران است. گسترش این پدیده نقش تعیین‌کننده‌ای در تداوم باروری زیر سطح جایگزینی دارد. هدف مقاله تبیین دوام ازدواج منجر به طلاق در ایران است. روش تحقیق پس - رویدادی و از رویکرد مقطعی در تحلیل داده‌ها استفاده شد. داده‌ها از پایگاه داده‌های مرکز آمار ایران و سازمان ثبت احوال کشور اقتباس شد. نتایج نشان داد که میانگین دوام ازدواج منجر به طلاق کمی بیش از هفت سال و در دامنه‌ای بین ۲٫۶ سال تا ۱۲ سال در نوسان است. شهرستان‌های مناطق غربی، جنوبی و شرقی کشور کمترین دوام ازدواج منجر به طلاق را دارند. می‌توان گفت الگوی فرهنگی خاصّی بر توزیع جغرافیایی طلاق در ایران حاکم است. نتایج تحلیل‌های چندمتغیّره گویای آن است که سطح توسعه‌ی شهرستان، نسبت جنسی باسوادان، نسبت جنسی دانش‌آموخته‌های دانشگاهی، میزان بیکاری مردان و تفاوت میانگین سنّ ازدواج مردان و زنان به‌ترتیب بیشترین تأثیر را بر دوام ازدواج منجر به طلاق دارند. بنابراین، اتّخاذ سیاست‌هایی متناسب با زمینه‌های اقتصادی اجتماعی و فرهنگی جامعه‌ی ایران با هدف تقویّت بنیان خانواده ضروری است.