حسن تعابیر ناپسند

Abstract

<span style="font-family: 'Traditional Arabic','serif'; font-size: 10pt; mso-ascii-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-hansi-font-family: 'Times New Roman'; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-language: EN-US; mso-bidi-language: FA; mso-no-proof: yes;" lang="FA" dir="RTL">در این مقاله با بررسی شواهد مختلفی از زبان‌های فارسی و<br />انگلیسی، نشان داده خواهد شد که حسن تعابیر، به لحاظ کاربردشناختی، دو گونة جدا از<br />یکدیگرند: حسن تعابیر نوع اول (حسن تعابیر رایج) برای نشان دادن نزاکت اجتماعی و<br />جلوگیری از خدشه‌دار شدن احساسات افراد جامعه دربارة موضوعات مختلف؛ مانند مسائل<br />جنسی، مرگ، تولد، اعضای بدن، ناتوانی‌های جسمی، بیماری‌های روانی، هوش و ناسزاها<br />به کار می‌روند. از طرف دیگر، کاربران زبان به وسیلة جایگزین کردن عبارات و واژه‌های<br />حسن تعبیری نوع اول به جای عبارات و واژه‌های ناخوشایند، سعی در حفظ وجهة اجتماعی<br />خود و مخاطبان دارند. اما نوع دوم حسن تعابیر (حسن تعابیر ناپسند)، ترفندی است<br />برای پنهان کردن رسوایی‌های سیاسی و اقتصادی، پوشاندن حقیقت، و فریب و کنترل افکار<br />عمومی به هنگام صحبت دربارة موضوعات و رویدادهای اجتماعی. در واقع، در این نقطه<br />است که گویندگان و نویسندگان از حسن تعبیر، نه در جهت پرهیز از کاربرد واژه‌های<br />آزار دهنده، بلکه برای فریب افکار عمومی استفاده می‌کنند و این همان جایی است که<br />ما را وارد گسترة حسن تعابیر «غیرصادقانه» می‌کند.</span>