رابطة صورت و معنا در انواع مختلف واژه و بررسی احتمال حدس معنای واژگان مرکب و اشتقاقی در فرایند ترجمه

Abstract

اینمقاله برآنست تااحتمال حدس معنای واژگان وعدم ارجاع پی‌در‌پی به فرهنگ لغاترادرفرایندترجمه بررسی کندوبهامکان آموزش اینشیوه بهمترجمان بپردازد.سؤالی کهاین تحقیق درپی یافتنپاسخی برایآنست این می‌باشد که آیادرترجمه،می‌توان تفاوتی درترجمةانواع مختلف واژه،اعم ازبسیطومرکبواشتقاقی قائل شد،به گونه‌ای که باعدم رجوع پی‌در‌پی به فرهنگ لغات،ترجمة متون باسرعت بیشتری انجام شودوبه فراینددرک آسیب نرسد؟وآیامی‌توان باآموزش ساختارواژگان زبان به مترجم،به ترجمة وی سرعت بیشتر داده وکیفیت انتقال مفاهیم رابالاتر ببریم؟برای پاسخ‌گویی به این سؤال،چهار متن باموضوع سفرنامه انتخاب شدو700 واژة محتوایی ازهر متن استخراج گردید.سپس به بررسی انگیختگی(رابطة مستقیم بین صورتومعنا)درواژگان مرکبواشتقاقی این متون پرداخته شدوبابررسی‌های آماری این نتیجه به دست آمدتعدادواژگانی که ازترکیب معنای اجزای تشکیل دهندة واژه می‌توان به معنای کل واژه دست یافت وبه عبارتی واژگان انگیخته،هم درمیان واژگان مرکب وهم واژگان اشتقاقی،بیش ازواژگان نیمه‌انگیخته و ناانگیخته است.بنابراین دربرخی متون،مترجم بایافتن ودانستن معنای واژگان بسیط وساختارواژه،می‌تواندمعنای واژگان مرکب ویااشتقاقی راکه باآنها مواجه می‌شود،تاحدزیادی حدس بزندونیازبه صرف وقت برای یافتن معنای واژگان مرکبواشتقاقینیست.