فضای گفتمانی فعالیت بدنی زنان

Abstract

این مقاله فضای گفتمانیِ فعالیت بدنی زنان را به منظور پاسخ به سؤالی اساسی بررسی می‌کند؛ چرا اغلب زنان با تداوم فعالیت بدنی مشکل دارند و موفق نمی‌شوند به‌طور دائمی از یک برنامۀ تمرینی سبک، منظم و طولانی‌مدت استفاده ‌کنند؟ تحلیل حاضر‌ با استفاده از توصیف مفاهیم به‌کار‌رفته در نظریۀ گفتمان لاکلو و موف (1992) انجام شده است. در فضای فعالیت بدنی زنان، دو گفتمان ترس از چاقی و گفتمان سلامت‌جویی به‌منزلۀ گفتمان بزرگ و کوچک شناسایی شده است. دستاورد این مقاله تبیین این فرضیه است که آنچه اهداف بلند‌مدت و حضور منظم در فعالیت بدنی را رقم می‌زند مرتبط با اهدافی است که گفتمان سلامت‌جویی و مسئولیت فردی نسبت به رفتارهای سلامت ایجاد می‌کند و برنامه‌های مشارکتی نامنظم نیز مرتبط با اولویت‌ها و اهدافی است که گفتمان ترس از چاقی تعریف می‌کند. همچنین، شناسایی و دسته‌بندی مقولات مرتبط با هر‌یک از اهداف فیزیکی، روانی و اجتماعی در این دو گفتمان نشان می‌دهد به دلیل غلبه و برتری گفتمان چاقی این اهداف، معنا و هویت خود را از گفتمان چاقی دریافت می‌کنند. برنامه‌ریزی‌های آیندۀ فعالیت بدنی برای زنان باید با در نظر گرفتن گفتمان‌های غالب در این فضا تدوین شود.