پرورش تیلاپیا در ایران: ناجی آبزی‌پروری یا مخرب محیط زیست

Abstract

تیلاپیاها گروهی از ماهیان خانواده سیکلیده با بیش از هفتاد گونه هستند که نزدیک به ده گونه آنها پرورشی است. مهم­ترین گونه­های پرورشی تیلاپیای نیل، آبی و موزامبیک و دورگه­های تیلاپیای قرمز می­باشد. در این مقاله به مزایای پرورشی گونه­های تیلاپیا، تفاوت و ویژگی­های زیستی و اکولوژیک گونه­های مهم پرورشی پرداخته شده است. همچنین سعی شده است به تاثیر پرورش این ماهی بر اکوسیستم­های طبیعی و گونه­های بومی، برمنابع آبی و صنعت آبزی پروری ایران با ذکر مثال­هایی از سایر کشورها پرداخته شود. همچنین توصیه­هایی در خصوص انجام مطالعات ارزیابی اثرات محیط زیستی پیش از معرفی آن و همچنین گونه مناسب شرایط ایران انجام شده است. نتایج مطالعات انجام شده در سایر کشورها نشان می­دهد که چنانچه ارزیابی دقیقی از اکوسیستم­های آبی شده باشد می­توان با توجه به نتایج آن از گونه­های تیلاپیایی استفاده نمود که حداقل همپوشانی آشیان اکولوژیک و رقابت با گونه­های بومی را داشته باشد. نهایتاً توصیه می­شود که بحث پرورش تیلاپیا به­جای مطرح شدن در رسانه­ها در مجامع علمی مورد بررسی قرار گیرد.