استفاده از اسیدهای آمینه متیونین، لایزین و آلانین در رشد، تغذیه و بازماندگی بچه تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) طی دوره سازگاری به غذای دستی

Abstract

این مطالعه با هدف تعیین اثرات جیره غذایی حاوی درصدهای مختلف اسیدآمینه متیونین، لایزین و آلانین بر عملکرد رشد، تغذیه و درصد بازماندگی لارو تاسماهیان ایرانی (<em>Acipenser persicus</em>) طی دوره سازگاری به غذای دستی برای مدت 50 روز در موسسه تحقیقات بین­المللی تاسماهیان دریای خزر انجام شد. جیره غذایی نیمه­خالص شامل جیره پایه بدون افزودن اسیدهای آمینه (تیمار شاهد) و 9 جیره غذایی به طور مجزا حاوی سطوح 1، 2 و 3 درصد از هر اسیدآمینه فوق فرموله شد. تعداد 3300 قطعه بچه­تاسماهی ایرانی با وزن متوسط 09/0 ± 4/0 گرم در 30 مخزن 50 لیتری مجهز به سیستم هوادهی و جریان آب 2/0 لیتر در ثانیه توزیع شدند. نتایج نشان داد با افزایش رشد بچه­تاسماهیان ایرانی، نیاز آنها به اسیدآمینه متیونین بیشتر می­شود. یافته­های این بررسی مشخص نمود، تیمارهای محتوی متیونین در همه سطوح و تیمارهای محتوی اسیدآمینه لایزین و آلانین در دو سطح 2 و 3 درصد باعث رشد بیشتر لارو تاسماهی ایرانی می­شود. حداکثر وزن (2/1 ± 9/5 گرم) و سرعت رشد ویژه (4/0 ± 4/5 درصد) در سطح 3% آلانین حاصل شد. اختلاف معنی­داری در نرخ بازماندگی ماهیان تغذیه شده با سطوح مختلف اسیدهای آمینه و گروه شاهد مشاهده نگردید. از این­رو، توصیه می­شود که برای سازگاری لارو تاسماهی ایرانی از متیونین به مقدار حداقل یک درصد و از اسیدهای آمینه لایزین و آلانین در سطح دو و سه درصد در جیره غذایی لارو تاسماهیان ­ایرانی استفاده گردد.