ارزیابی تأثیر لایه درشت‌دانه سطحی تثبیت یا تسلیح شده بر ظرفیت باربری رس‌های نرم

Abstract

در این تحقیق به ‌منظور کاهش پتانسیل نشست و افزایش ظرفیت باربری رس نرم، تأثیر لایه درشت‌دانه سطحی تثبیت نشده، تثبیت ‌شده و تسلیح شده با ژئوسنتتیک­ها مورد بررسی قرار گرفته است. از ماسه به عنوان لایه درشت‌دانه، سیمان به عنوان تثبیت‌کننده و ژئوگرید و ژئوتکستایل با موقعیت‌های قرارگیری مختلف به عنوان عوامل تسلیح لایه درشت­دانه سطحی استفاده شده است. آزمایش­ها با به‌کارگیری پی دایره‌ای شکل به قطر ٥۰ میلی‌متر و با استفاده از سیستم بارگذاری CBR تحت بار استاتیکی تا حداکثر نشست معادل 50 درصد قطر پی انجام گردیده است. لایه ماسه با مقادیر 5/2، 5، 5/7 و 10 درصد سیمان تثبیت و محل قرارگیری ژئوسنتتیک­ها در وسط لایه ماسه و مرز دو لایه رس و ماسه بوده است. نتایج نشان داده که به‌کارگیری لایه ماسه­ای به صورت تثبیت نشده و تثبیت شده موجب افزایش ظرفیت باربری بستر رسی نرم شده و با افزایش درصد سیمان، ظرفیت باربری خاک افزایش چشم­گیری یافته و مکانیزم گسیختگی نیز از حالت گسیختگی برشی سوراخ کننده برای نمونه­های تثبیت نشده، به گسیختگی برشی کلی برای نمونه­های تثبیت شده تغییر یافته است. با تسلیح ماسه با ژئوسنتتیک­ها، ظرفیت باربری بستر رسی افزایش و پتانسیل نشست آن کاهش یافته است. برخلاف نمونه­های تثبیت ‌شده در نمونه­های مسلح به دلیل مقاومت کششی ژئوگرید و ژئوتکستایل، ظرفیت باربری پس از رسیدن به مقدار حداکثر، کاهش نیافته و روند افزایش با شیب ملایم­تری ادامه یافته است.