نقد کتاب از اشارت‌‌های دریا: بوطیقای روایت در مثنوی

Abstract

چکیده <br /><em>مثنوی</em>‌پژوهی تا این اواخر، شامل کتاب‌‌ها و مقالاتی بود که از دریچۀ مباحث کلامی و شرح و حاشیه به بررسی <em>مثنوی</em> می‌پرداخت. دلیل آن نیز تعلیمی‌بودن این کتاب است؛ اما مدتی است که برخی از <em>مثنوی</em>‌پژوهان و محققان مرزهای <em>مثنوی</em>‌‌پژوهی را از مباحث کلامی پیش‌تر برده، به ساختار و روایت‌شناسی داستان‌‌های آن نیز توجه کرده‌‌اند؛ <em>اشارت‌‌های دریا: بوطیقای روایت در مثنوی</em> یکی از شناخته‌شده‌‌ترینِ این آثار است که می‌‌کوشد شیوۀ روایت منحصر به فرد <em>مثنوی</em> را به خوانندگان نشان دهد. <br />با وجود تمام نوآوری‌‌های کتاب یاد شده، انتقاداتی نیز بدین کتاب وارد است: الف) انتخاب نادرست نظریۀ کتاب (ساختارگرایی و منطق مکالمۀ باختین)؛ ب) رویکرد ارزش‌‌مدارانه و نه انتقادی در برخی از فصول کتاب (به‌ویژه در فصل چهارم)؛ پ) پراکندگی و عدم انسجام مطالب.