پاسخ های عدالت کیفری ایران به بزهکاری اطفال

Abstract

سیاست گذاران جنایی تحت تاثیر آموزه های علمی ـ جرم شناختی و حقوق بشر نزدیک به یک سده است که با رویکردی افتراقی به بزهکاری اطفال پاسخ می دهند. این گرایش از سال 1304، از گذر قانون مجازات عمومی در گستره سیاست جنایی ایران راه پیدا کرده است، ولی مهم‏ترین تحولات در این زمینه، پس از تصویب قانون مربوط به تشکیل دادگاه اطفال بزهکار (1338) شکل گرفت. در نظام کیفری کنونی ایران، «قانون طفل مدار» کنار گذاشته شد و از رهگذر بازتعریف برخی موازین ناظر به عدالت کیفری اطفال دوباره تحولات جدیدی در این عرصه پدید آمد. در این نوشتار نظام پاسخ دهی عدالت کیفری سنتی ایران به بزهکاری اطفال، در دوره های مختلف قانون‏گذاری مورد بررسی قرار می گیرد. در قسمت «الف» از رویکرد بازپرورانه و در قسمت «ب » از رویکرد سزاگرایانه به عنوان پاسخ های ناظر به بزهکاری اطفال سخن به میان می آید.