الگوی امنیت پایدار در جمهوری اسلامی ایران

Abstract

امنیت بنیادی‌ترین نیاز هر جامعه و مهم‌ترین عامل دوام زندگی اجتماعی است. تأمین امنیت از مهم‌ترین وظایف و کارویژه‌های نظام‌های سیاسی است که بدون آن، هیچ‌یک از برنامه‌ریزی‌ها و اقدامات حاکمیت مفید و مؤثر یا دستکم پایدار نخواهد ماند. در ذات مفهوم امنیت، عنصر پایداری وجود دارد، زیرا تأمین امنیت در شکل صحیح و واقعی خود در گرو تداوم و مانایی آن در طول زمان است. ضرورت طراحی نظام و سیستم امنیتی اسلامی در قالب منظومه‌های شفاف و کارآمد و مؤثر و اثربخش که مولد امنیت پایدار و اطمینا‌ن‌بخشی برای کشور و مردم باشد، از اهمیت بسیار مهمی برخوردار است و طبعاً چنین الگو و مدلی متناسب با ظروف زمانی (مقتضیات زمان) و ظروف مکانی (جامعه ایرانی) و توجه جدی به محیط پیرامونی قابل تحقق خواهد بود. رویکرد امنیت پایدار، نوعی زمامداری همه‌جانبه، دیرپا و گسترده به‌شمار می‌آید که ریشه‌های امنیت و ناامنی را در عمیق‌ترین لایه‌های حیات جمعی جوامع جست‌وجو می‌کند و در پی آن است تا با تنظیم و تنسیق نهادینه روابط (ملت‌ملت) و (ملت‌حکومت) سازوکارهایی واقعی و کارآمد در بنیادی‌ترین سطوح اجتماعی و تضمین حداکثر امنیت براساس یک الگوی آینده‌نگرانه بپردازد. بر همین اساس، در این پژوهش ارتباط مفهوم تعادل اجتماعی و امنیت ملی پایدار در جمهوری اسلامی ایران بررسی شده است. محقق به روش توصیفی‌تحلیلی در پاسخ به این سؤال که امنیت پایدار برای جمهوری اسلامی ایران چگونه خواهد بود؟ این نتیجه حاصل شد که پایدار‌بودن امنیت باعث باورمندی جامعه، تقویت اراده، افزایش همگرایی، بالارفتن روحیه مقاومت و تقویت آرمان‌های یک ملت می‌گردد و الگوی امنیت پایداری که با مقتضیات فرهنگی، دینی و هویتی شکل گرفته باشد و زمینه‌ساز دستیابی به همه ارزش‌ها و آرمان‌های دینی و هدف‌‌های ملی و انقلابی باشد را الگوی تعادل‌محور می‌داند، که گزاره‌های اصلی آن از مکتب امنیتی اسلام به‌عنوان ایدئولوژی در جمهوری اسلامی گرفته شده است که ایمان به توحید در کانون این الگو قرار دارد و تربیت دینی راهبرد اصلی آن می‌باشد.