مقایسه تحلیل ظرفیت آزادراه ها بر مبنای پارامترهای قابلیت اتکا

Abstract

به کارگیری روش های سنتی تحلیل ظرفیت آزادراهی سال هاست از کاربرد زیادی برای ارزیابی و تصمیم گیری در ارتباط با روش های مدیریت عرضه و تقاضا برخوردار هستند. در نگاه سنتی ظرفیت آزادراه ها به‌عنوان بیشترین تعداد خودرویی که در واحد زمان از مقطع مسیر عبور می‌کند، تعریف می شود. با استفاده از این تعریف و در قالب دستورالعمل ظرفیت راه های سال 2000 برای شرایط تعریف شده موردنظر، ظرفیت به‌عنوان مقداری ثابت فرض می شود. این در حالی است که این روش ظرفیت مشخص‌شده، عملکرد واقعی تسهیلات را با دقت زیادی نشان نمی دهد. بلکه تنها یک تخمین کلی از حداکثر جریان واقعی را تشکیل می دهد. هدف این مطالعه شناسایی و نیازسنجی به کارگیری معیارها در مقایسه با روش های سنتی ارزیابی عملکردی معابر است. در این ارتباط، نسبت به انجام یک مطالعه موردی براساس اطلاعات برداشت شده از یکی از مقاطع بزرگراه حکیم اقدام شد. نتایج دو ساعت متوالی 6 تا 8 صبح نشان دهنده این بود که میزان حجم به ظرفیت در ساعت ابتدایی بیشتر است. هم‌چنین میزان قابلیت اتکای سفر در ساعت ابتدایی بیشتر است.