تجزیه و تحلیل تغییرات بهره‌وری نیروی کار 1390-1385؛ مطالعه موردی: استان تهران و سایر استان‌های کشور

Abstract

<em>استان تهران به‌طور متوسط، سهمی معادل 26 درصد از تولید ناخالص داخلی کشور را شامل می‌شود و از مهم‌ترین استان­های ایران به شمار می­رود؛ بنابراین، مقاله حاضر درصدد پاسخ به این پرسش است که مهم‌ترین مؤلفه تغییرات بهره‌وری نیروی کار در استان تهران در مقایسه با سایر استان‌های کشور کدام است؟ به همین منظور، از دو جدول داده ـ ستانده متقارن و به قیمت ثابت فعالیت در فعالیت سال 1385 مرکز پژوهش‌های مجلس و سال 1390 مرکز آمار ایران برای محاسبه جدول دو منطقه‌ای استان تهران و سایر مناطق به روش FLQ-RAS، استفاده شده است. سپس بر اساس چارچوب مطالعه دیازنباخر و همکاران (2000)، تغییرات بهره‌وری نیروی کار به تغییرات پنج عامل «ارزش‌افزوده»، «نیروی کار»، «تغییرات ساختاری»، «تجارت بین منطقه‌ای» و «تقاضای نهایی» تجزیه شده است. نتایج نشان می‌دهد، اثر تغییر تعداد نیروی کار در تهران مثبت بوده، درحالی‌که در سایر مناطق، این اثر بهره‌وری نیروی کار را تعدیل کرده است. همچنین، اثر تغییر ترکیب تقاضای نهایی در استان تهران، قریب به صفر بوده، اما در سایر مناطق، بهره‌وری نیروی کار را افزایش داده است. اثرات سایر عوامل مورد بررسی در استان تهران و سایر مناطق، موجب افزایش بهره‌وری نیروی کار شده‌اند</em>