بررسی اختلال یادگیری ریاضی در دانش‌آموزان دختر و پسر دوره ابتدایی ناحیه یک شهر تهران و اثر آموزش کاربردی، تقویت ژتونی و آرامش عضلانی در کاهش اختلال یادگیری ریاضی در آنان

Abstract

ناتوانی یادگیری ریاضیات یکی از اختلالات یادگیری ویژه است که به تأخیر بدون دلیل و معنادار در توانایی حساب مربوط می‌شود. برای تشخیص این اختلال باید مهارتهای ریاضی کودک به طور قابل توجهی زیر سن تقویمی، هوش و عملکرد تحصیلی وی باشد. این اصطلاح اصولاً افرادی را که بواسطه معلولیتهای دیداری، شنیداری یا حرکتی، همچنین عقب‌ماندگی ذهنی یا محرومیتهای محیطی، فرهنگی یا اقتصادی به مشکلات یادگیری دچار شده‌اند، شامل نمی‌شود. در این پژوهش، ناتوانی یادگیری ریاضیات در بین دانش‌آموزان دوره ابتدایی بررسی و تأثیر روش آموزش کاربردی، تقویت ژتونی و آرامش عضلانی در آنها مطالعه شده است. در این پژوهش، روش آزمایشی میدانی به کار رفته است که در آن از طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروههای آزمایشی، گواه و گواه بهنجار استفاده شده است. نمونه پژوهش شامل 70 کلاس (2800 دانش‌آموز دختر و پسر) دبستانهای ناحیه یک آموزش و پرورش شهر تهران بود که به صورت نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند. همچنین 100 دانش‌آموز به طور تصادفی ساده برای آزمون فرضیه‌ها گزینش شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از آزمونهای تشخیصی اختلال ریاضیات، ماتریسهای پیشرونده ریون، آزمون ریاضیات و بررسی پرونده تحصیلی دانش‌آموز استفاده شد. یافته‌های این پژوهش نشان داد که میزان اختلال یادگیری ریاضیات 6/3 درصد است. میزان اختلال یادگیری ریاضیات در دانش‌آموزان پسر نسبت به دختر (5/3 درصد در مقابل 3 درصد) بیشتر است. نتایج حاصل از اجرای سه روش آموزش کاربردی، تقویت ژتونی و آرامش عضلانی به صورت معنی‌داری باعث کاهش اختلال یادگیری ریاضیات می‌گردد.