ارزیابی و سطح‌بندی عدالت آموزشی افراد کم توان روستایی در سطح استان‌های کشور بر اساس مدل پرومته

Abstract

پژوهش حاضر با هدف شناخت و تحلیل شاخص‌های نابرابری آموزشی افراد کم توان روستایی استان‌های کشور انجام شده است، و اینکه این دانش‌آموزان در آموزش و پرورش چه جایگاهی دارند. بدیهی است که برنامه‌ریزی آموزشی در ارتقاء جایگاه این دانش‌آموزان تأثیر بسزایی دارد. از این رو، در این پژوهش با استفاده از ۲۱ شاخص، که به دو قسمت معیارهای درون داد نظام آموزشی و برون داد نظام آموزشی تقسیم شده‌اند، به شناخت و تحلیل شاخص‌های نابرابری آموزشی افراد کم توان روستایی استان‌های کشور پرداخته شود. به این منظور از مدل پرومته، که یکی از روش‌های تصمیم‌گیری چند معیاره می‌باشد، استفاده شده است. با استفاده از این مدل به انتخاب توابع، مقایسات زوجی و تعیین اولویت بر روی شاخص‌های مورد نظر پرداخته شده است. به‌منظور ارزش‌گذاری شاخص‌های مورد نظر، این شاخص‌ها به روش آنتروپی وزن دهی شده‌اند. در مرحله بعد، رتبه‌بندی‌های به دست آمده با وضعیت آموزش دانش‌آموزان استثنایی تطبیق داده شده است. نتایج نشان می‌دهد که رتبه‌بندی استان‌ها از نظر وضعیت آموزش دانش‌آموزان استثنایی به این صورت است که استان‌های یزد، تهران و البرز جزء رتبه‌های برتر و هرمزگان، سیستان و بلوچستان و خراسان جنوبی جزء رتبه‌های پایین این رتبه بندی هستند. اما با این وجود بیشترین میزان معلولین باسواد در استان‌های البرز، سمنان، اصفهان و تهران هستند.