بررسی تحولات ساختار اشتغال با بهره‌گیری از تکنیک‌های تحلیل اقتصادی؛ مورد پژوهی: استان سیستان و بلوچستان

Abstract

<strong>چکیده</strong> استان سیستان و بلوچستان با وجود دارا بودن قابلیت­های فراوان بویژه در زمینه شیلات، معدن و گردشگری از مشکل بیکاری رنج می­برد؛ که افزایش جمعیت، وجود مشکلات آب­وهوایی و امنیتی و دور بودن استان از مرکز، از جمله عوامل آن هستند. هدف از این نوشتار، بررسی تحولات ساختار اشتغال در استان سیستان و بلوچستان در دو دهه اخیر است. از این­رو با بکارگیری مدل­های اقتصاد منطقه­ای و ارزیابی نتایج آن­ها میزان شکاف توسعه­یافتگی این استان در سه بخش کشاورزی، صنعت و خدمات مورد بررسی قرار می­گیرد. روش پژوهش، ‌توصیفی-تحلیلی است و از مدل­های اقتصاد منطقه­ای شامل مدل تغییر سهم، ضریب مکانی، اقتصاد پایه، ترکیب و تسهیم، ‌شاخص تغییر ساختاری و همچنین سالنامه آماری سال­های 75، 85 و 90 مرکز آمار ایران استفاده شده­است. در استان سیستان­و­بلوچستان در سال 1390 بخش کشاورزی و صنعت و در سال 1385، ‌بخش­های صنعت و خدمات، بخش­های پایه بوده­اند. در این استان،‌ در بازه زمانی 85-75 بخش­های کشاورزی،‌ ساختمان، بهداشت و مددکاری اجتماعی بخش­های بازنده بودند و در فاصله سال­های 90-85 زیربخش­های عمده‌فروشی،خرده‌فروشی، حمل­و­نقل انبارداری و ارتباطات، واسطه‌گری‌های مالی، آموزش، بهداشت و مددکارئ اجتماعی و تأمین برق، گاز و آب، بازنده و بازنده مختلط بودند. رشد اشتغال استان در بخش خدمات، طی این سال­ها کم­تر از متوسط کشوری بوده و اشتغال دربخش صنعت آن، افزایش ناچیزی داشته­است. بین سال­های 85 تا 90 رشد کشاورزی استان به میزان چشمگیری از رشد کشور بیشتر بوده­است. ساختار اقتصادی سیستان و بلوچستان بین سال­های 75 تا 85 تغییر داشته­است و از بخش کشاورزی و خدمات کاسته شده و به صنعت کمی افزوده شده­است.