اثر تمرین هوازی و محدودیت کالری بر سطوح پروتئین ناقل گلوکز و دی آسیل گلسیرول درون‌عضلانی موش‌های صحرایی نر چاق

Abstract

مقاومت به انسولین ناشی از مصرف مواد غذایی پرچرب، با متابولیت‌های چربی درون‌عضلانی ارتباط دارد. هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی، محدودیت رژیم غذایی و ترکیب آنها بر مقاومت به انسولین از طریق تغییرات دی آسیل گلسیرول درون‌عضلانی در موش‌های صحرایی نر چاق بود. از 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 6/12±5/194 گرم به‌عنوان نمونه استفاده شد. 48 سر موش به مدت 18 هفته رژیم غذایی پرچرب مصرف کردند و به 8 سر موش غذای نرمال داده شد. سپس، موش‌های تحت رژیم غذایی پرچرب، به گروه­های کنترل، تمرین هوازی، محدودیت رژیم غذایی و ترکیبی (تمرین هوازی و محدودیت رژیم غذایی) تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت 10 هفته و با شدت 28 متر بر دقیقه دویدند. گروه محدودیت رژیم غذایی 25 درصد از غذای مصرفی‌شان کاسته شد و گروه ترکیبی، به‌صورت یک روز در میان تحت تمرین هوازی و محدودیت رژیم غذایی قرار گرفتند. نتایج مطالعۀ حاضر نشان داد که وزن موش‌ها پس از 18 هفته مصرف رژیم غذایی پرچرب افزایش یافت (05/0>P). همچنین، تفاوت معنا‌داری بین سطوح دی آسیل گلیسرول عضله و سطوح سرمی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین گروه‌های تمرین هوازی، محدودیت کالری و ترکیبی با گروه غذای پرچرب وجود دارد (05/0>P). سطوح PKC-θ در گروه‌های تعادل منفی انرژی کاهش یافت (05/0>P) و تفاوت معنا­داری بین سطوح GLUT4 گروه‌های تمرین هوازی و ترکیبی در مقایسه با گروه غذای پرچرب، مشاهده شد (05/0>P). نتایج این مطالعه نشان داد که روش­های تعادل منفی انرژی حتی همراه با مصرف غذای پرچرب می­تواند سبب کاهش دی آسیل گلیسرول عضلۀ اسکلتی شود که تا حد زیادی با بهبود مقاومت به انسولین همسوست.